കഥ

ഉല്ലാസ യാത്ര

പ്രവിതയാണ് വിളിക്കുന്നത്. ഫോണെടുത്തു.

“എത്ര നേരമായി വിളിക്കുന്നു.”പ്രവിതയുടെ ശബ്ദത്തില്‍ രോഷം ജ്വലിക്കുന്നണ്ട്.

കലി തുള്ളി സംസാരിക്കുന്ന തന്റെ ഭാര്യയുടെ ചിത്രം മനസ്സിലും , ശബ്ദം ചെവിയിലും പവിത്രന്‍ ശരിക്കും ആസ്വദിച്ചു.

“പ്രവിത, ഞാനല്പം തിരക്കിലായിരുന്നു.”

“റിങ്ങ് ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ .ഫോണെടുത്തു കൂടെ നിങ്ങള്‍ക്ക്. പവിത്രേട്ടാ,അമ്മക്ക് തീരെ വയ്യാന്ന് പറയാനാ വിളിച്ചത്. ”

ഇടത് ഷോള്‍ഡര്‍ കൊണ്ട് ഫോണ്‍ ചെവിയിലമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് പ്രവിതയുടെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുകയും, ബാഗില്‍ സാധനങ്ങള്‍ തിരുകി വെക്കുകയും ചെയ്തു പവിത്രന്‍.

“രാത്രി ഉറങ്ങീട്ടില്ല. പവിത്രനെ അറിയിക്കേണ്ടാ, ലീവ് കളഞ്ഞ് വരുത്തണ്ടന്നാണ് അമ്മ.... എങ്കിലും പവിത്രേട്ടന്‍ വാ. ചെക്കപ്പിനുള്ള സമയമായിട്ടിട്ടുണ്ട്.ഇഞ്ചക്ഷനുള്ള മരുന്നും തീര്‍ന്നു . വരുമ്പോ മരുന്ന് മറക്കരുത്.”

പാക്കറ്റില്‍ നിന്നും പുറത്തെടുത്ത് ,പൊന്നാടയുടെ തിളക്കം ഒന്ന് കൂടി ഉറപ്പ് വരുത്തി വീണ്ടും പാക്കറ്റിലാക്കുന്നതിനിടയില്‍ പവിത്രന്‍ നിസ്സംഗത അറിയിച്ചു.

“യു മാനേജ് ഇറ്റ്. ഞാന്‍ നാളെയെത്താം . ഇന്നത്തെ പ്രോഗ്രാം ഫിക്സ്ഡ് ആണ്.”

കുടുംബമെന്ന വിചാരമുണ്ടോ നിങ്ങള്‍ക്ക് എന്ന് പരിഹസിച്ച് കൊണ്ട് അവള്‍ ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്തു.

നിര്‍മ്മല ടീച്ചറെ പൊന്നാട അണിയിക്കുന്ന ഐറ്റം ഗംഭീരമാകുമെന്ന് പവിത്രന്‍ നിസ്സംശയം അഭിമാനിച്ചു.ഗ്രൂപ്പില്‍ മറ്റാര്‍ക്കുമില്ലാത്ത ഈ ഐഡിയ തന്റേതാണ്.അതിന്റെ ക്രഡിറ്റ് തനിക്ക് തന്നെ.വണ്ടി കാത്ത് കേസരി ജംങ്ഷനില്‍ നില്ക്കുമ്പോള്‍ വിനോദയാത്ര പോകുന്ന സ്ക്കൂള്‍ പിള്ളേരുടെ കൂക്കി വിളികളുമായി ഒരു ലക്ഷ്വറി ബസ്സ് കടന്ന് പോയി.

പെരുംപടന്നയിലെത്തിയെന്ന് അഭയ്ശേഖറിന്റെ സന്ദേശമെത്തി. വാട്സ്ആപ്പില്‍ പ്രഭാത വന്ദനങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ് കവിഞ്ഞ് കിടക്കുന്നു. പതിവുകാരൊക്കെയുണ്ട്. ലക്ഷ്മി.കെ.കെ., വിമലമേനോന്‍, അയ്യപ്പന്‍ പിള്ള, ഗൗരിലക്ഷ്മി, ഹരിശങ്കര്‍. വന്ന ഇമേജുകള്‍ ഓരോരുത്തര്‍ക്കും പരസ്പരം മാറ്റി അയച്ചു.

രേണുക ഗോപകുമാറിന്റെ മിസ്ഡ് കോള്‍ വന്നിരിക്കുന്നു.കണ്ട ഉടനെ തിരിച്ച് വിളിച്ചു.

“ഞങ്ങളിതാ പുറപ്പെട്ടു.”

“കവിയില്ലേ?”

"രാമദാസ് കണ്ണമാലിയല്ലേ. ഉണ്ട്. പുള്ളിക്കാരന്‍ നല്ല ത്രില്ലിലാണ്.”

“നിര്‍മ്മല ചേച്ചി കവിയെക്കാണാന്‍ ഒത്തിരി നാളണ്ട് കൊതിക്കുന്നു.കണ്ണമാലിയുടെ ആരാധകനാണ് ചേച്ചി.ഒരു സീക്രട്ടുണ്ട്.നിര്‍മ്മല ചേച്ചി ഒരു ട്രിപ്പ് അറേഞ്ച് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.ലഞ്ച് കഴിഞ്ഞിട്ട് നേരെ തുഞ്ചന്‍ പറമ്പിലേക്ക് . ഗ്രൂപ്പില്‍ പറയേണ്ട.ഒരു സീക്രട്ടായിക്കോട്ടെ.”

അഭയ് ശേഖര്‍ ഷെ‍ഡ്യുള്‍ വായിച്ചു.

“നേരെ ചെങ്ങമനാട്ടക്ക്. ആദ്യം ഡാനിയുടെ ഭവനം.സെക്കന്റ് ലി രേണുക ഗോപകുമാര്‍, പിന്നെ റോയ് ചെറിയാന്‍, ആന്റ് ഫൈനലി നിര്‍മ്മല ടീച്ചര്‍.ക്ളിയറായോ?”

“കലക്കി. എഫ് ബി ലിസ്റ്റിലെ കിഡ്ഡീസ് ഡാനിയില്‍ തുടങ്ങി മോസ്റ്റ് റെസ് പെക്ടബിെള്‍ കപ്പിള്‍സ് മിസ്സിസ്സ് നിര്‍മ്മല ടീച്ചര്‍ ആന്റ് മിസ്റ്റര്‍ രാമചന്ദ്രമേനോന്‍ സാര്‍ വരെ, അല്ലേ? നമ്മുടെ എഫ്ബി കുടുംബത്തിന്റെ മഹത്വംഅതാണ്.”

പ്രവിത വിളിക്കുന്നു.

പവിത്രന്‍ ഫോണെടുത്തു.ഫോണിലെ വെളുത്ത വലയത്തില്‍ വിരല്‍ മുട്ടിച്ച് മുകളിലേക്ക് ചലിപ്പിച്ചു.മെസ്സേജ് ബോക്സില്‍ ' can't talk now.call me later' ല്‍ വിരലമര്‍ത്തി.പ്രവിതക്ക് ഒരു ടെക്സ്റ്റ് സന്ദേശമയച്ചു.

രാമദാസ് കണ്ണമാലി കവിത ആലപിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു.ഉണ്ടാക്കി പാടുകയാണ്. എഫ് ബി കൂട്ടായ്മ നടത്തുന്ന പ്രതിമാസ യാത്രയെപ്പറ്റിയുള്ള പാട്ട്.

ഒരു മിസ്ഡ് കോള്‍ കിടക്കുന്നു. വീണ്ടും രേണുക ഗോപകുമാര്‍.പവിത്രന്‍ തിരക്കിട്ട് ഡയല്‍ ചെയ്തു.

“രേണുക വിളിച്ചിരുന്നു, അല്ലേ? സോറി ,എല്ലാവരും നല്ല ഉല്‍സാഹത്തിലാണ്.അതിനിടക്ക് റിങ്ങ് കേട്ടില്ല.”

“നോവല്‍ മറന്നില്ലല്ലോ?നിങ്ങളുടെ നാട്ടുകാരന്റെ .”

“ഒറ്റുകാരന്റെ സുവിശേഷം.അല്ലേ?”

“യെസ്”

“ബാഗിലുണ്ട്.”

“നൈസ്.താങ്ക് യു.”

ഫോണ്‍ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്ത് പോക്കറ്റിലിട്ടു.അഭയ് റേഡിയോ ഓണ്‍ ചെയ്തു.ആശചേച്ചിയും , ബാലേട്ടനും കത്ത് വായിക്കുന്നു. പശ്ചാത്തലത്തില്‍ നേര്‍ത്ത ഈണം.റോഡിനിരുവശവും കതിരണിഞ്ഞ് നില്‍ക്കുന്ന നെല്‍പ്പാടം. എ സി യുടെ ഇളം കാറ്റ് പവിത്രനെ തഴുകി.

ശ്വസിക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന വലിവ് രോഗിയായ കുഞ്ഞിനെ തോളില്‍ ഇടത് കൈകൊണ്ട് അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് , വലത് കൈയില്‍ ഔണ്‍സ് കുപ്പി മുറുക്കിപ്പിടിച്ച് , പാടവരമ്പത്ത് കൂടി ആശുപത്രിയിലേക്ക് അതിവേഗം പോകുന്ന ഒരമ്മ.....

" കുഞ്ഞിനെ മഴ കൊള്ളിക്കല്ലെ. ലീലേ, നില്‍ക്ക്....”കുട നിവര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച് കൈലിമുണ്ട് മാത്രമുടുത്ത് ഓടി വരുന്ന അച്ഛന്‍.....

"ഇത്ര പെട്ടെന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയോ നീ ?എന്തായിരുന്നു സ്വപ്നം കണ്ടത്?”ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്ന അഭയ് ശേഖറിന്റെ മന്ദഹാസത്തോടോയുള്ള ചോദ്യത്തിന് ഏയ്. ഒന്നുമില്ല എന്ന് പവിത്രന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“അഭയ് , അടുത്ത ജംങ്ഷനില്‍ നിറുത്തണം.”

“എന്തിനാ?”

“മരുന്ന് വാങ്ങണം ,അമ്മക്ക്.”

പഴ് സ് തുറന്ന് മരുന്നിന്റെ കുറിപ്പ് ഉണ്ടെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തി.പോക്കറ്റില്‍ നിന്ന് ഫോണെടുത്ത് സ്വിച്ച് ഓണാക്കി.

കരഞ്ഞത് ആരാണ്? അമ്മയോ,കുഞ്ഞോ,താനോ? അതോ സ്വപ്നമോ? പവിത്രന്‍ കുടുംബത്തെപ്പറ്റിയുള്ള ആലോചനയിലായിരുന്നു.

എം.എന്‍.സന്തോഷ്

കഥ

കാറ്റും കോളും

എം.എന്‍.സന്തോഷ്.

ദിവസത്തില്‍ ചില നേരങ്ങളില്‍ വരുന്ന ഫോണ്‍ കോളുകള്‍ ആപത്തുകള്‍ വിളിച്ച് കൂവുന്ന സൈറണുകളായിരുക്കും.ഉദാഹരണത്തിന് പരപരാ വെളുത്ത വരുന്ന നേരം.

അത്തരമൊരു വെളുപ്പാന്‍ കാലത്താണ് ഉണ്ണി ഗോപാലന്റെ കോള്‍ വരുന്നത്.ഫോണെടുത്ത് ചെവി ചേര്‍ത്തു.

“ചേട്ടാ, ഉണ്ണിയാണ്. വെളുപ്പിലെ കാറ്റിന് ആഞ്ഞിലി വീണു.¹”

"ഏതാടാ ? വടക്കേപ്രത്തെയാണോ?”

“അല്ല, തെക്കേപ്രത്തെ.ചേട്ടന്റെ അതിരില്‍ നില്‍ക്കുന്നത്”

വേറെ കുഴപ്പമൊന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞതോടെ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാന്‍ ഫോണ്‍ വെച്ചു.

മരം വീണത് കാണാന്‍ മകള്‍ കുട ചൂടി മുന്‍പേ നടന്നു.

ആഞ്ഞിലിയുടെ കിടപ്പ് കണ്ടപ്പോള്‍ പാദാദി കേശം വിറപൂണ്ടു.വിശാലം ചേച്ചിയുടെ പറമ്പില്‍ പതിച്ച് , മൂലയിലൂടെ അപ്പുറത്ത് വല്ല്യേച്ചിയുടെ പറമ്പില്‍ തല പതിച്ചുള്ള കിടപ്പ് ! ഇടത് ശിഖരങ്ങള്‍ കുഞ്ഞേച്ചി പണിയുന്ന പുരയെ തൊടാതെ വന്‍ മരം മാറി വീണു. വേലിയും ശീമക്കൊന്നകളും നിലം പരിശാക്കിയതൊഴിച്ചാല്‍ , ജാതിക്കും തേക്കിനും മൂവാണ്ടന്‍ മാവിനും ഇടയിലൂടെ ഒരു സേഫ് ലാന്റിങ്ങ്.

ഞാനെത്തിയപ്പോഴെക്കും വീണ മരത്തിന് വില പറയാനായി ഒന്ന് രണ്ട് പരിചയക്കാരെത്തി.

വരട്ടെ തീരുമാനിക്കാനുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ വിട്ടു.മുപ്പത്തടത്ത് വല്യേട്ടനെ വിളിച്ച് പറയാന്‍ ഉണ്ണിയെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു.പെങ്ങന്മാര്‍ക്കും കോളുകള്‍ പോയി.

വല്യേച്ചി മകനോടിച്ച കാറില്‍ വന്നു.കുഞ്ഞേച്ചി ഓട്ടോയില്‍ വന്നിറങ്ങി.വല്യേട്ടനൊപ്പം വിശാലം ചേച്ചി ബൈക്കില്‍ കയറി വന്നു.അവരങ്ങനെയാണ്.

മരത്തിനപ്പുറവും ഇപ്പുറവും നിന്ന് അവര്‍ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു.മരത്തെ ചുറ്റി പറ്റിയുള്ള പൂര്‍വ്വ കഥകള്‍.മരച്ചുവട്ടിലെ ബാല്യകാലം.മരച്ചുവട്ടില്‍ കളിവീട് വെച്ചതു്. ആഞ്ഞിലിച്ചുള തിന്നത്.കുരു വറചട്ടിയിലിട്ട് പൊരിച്ച് തിന്നത്.അതിന്റെ ഒരു സ്വാദ് !

"താഴത്തെ ചില്ലയില്‍ കെട്ടിയ ഊഞ്ഞാലില്‍ എന്റെ മടിയിലിരുന്ന് ഊഞ്ഞാലാടിയത് ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ടോടാ ദിനേശാ?”

എന്റെ മനം കുളുര്‍പ്പിക്കാന്‍ വിശാലം ചേച്ചി ഊതി വിട്ട ഊഷ്മളമായ ആ വാങ്മയ തരംഗം ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റിന്‍െ ആഗമനമാണെന്ന് ഞാന്‍ ഉറപ്പിച്ചു.

ദേ , ഈ ശിഖരത്തിലിരുന്നാണ് ബി.എ. പരീക്ഷക്ക് വായിച്ചതെന്ന് വല്യേട്ടനും അവകാശമുന്നയിച്ചു.

വല്ല്യേച്ചിയുടെ മകന്‍ അരുണ്‍കുമാര്‍ മരം വീണ് കിടക്കുന്ന കാഴ്ച്ചകള്‍ മൊബൈലില്‍ പകര്‍ത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആഞ്ഞിലി വീണപ്പോഴെങ്കിലും എല്ലാവരും ഒത്തുകൂടിയല്ലോ എന്ന് പറഞ്ഞ് അടുത്ത വീട്ടിലെ മാധവേട്ടന്‍ വന്നപ്പോള്‍ എല്ലാവരും സങ്കടം മായ് ച്ച് കളഞ്ഞ് ചിരി വരുത്തി.ദാസന്‍ ചേട്ടന്റെ മകന്‍ ശ്രീജിത്ത് വന്നത് മരം കൊടുക്കുന്നണ്ടെങ്കില്‍ എടുത്തോളാമെന്ന് പറയാനാണ്.

“അളിയന്റെ വീട് പണിക്ക് ഉരുപ്പടി വേണം. ഇതാവുമ്പോ അറിയാവുന്ന തടി.വര്‍ക്കത്തുള്ള മരം.”

ശ്രീജിത്ത് ചോദിച്ച് മടങ്ങി.

“അത് ശരി. ഞങ്ങളറിയാതെ കച്ചവടമുറപ്പിച്ചല്ലേ , ദിനേശാ.” വല്ല്യേച്ചി സ്വരം കടുപ്പിച്ചിരുന്നു.

മരമുത്തച്ഛന്റെ ശയ്യക്കരുകില്‍ ഒരു ന്യൂന മര്‍ദ്ദം രൂപം പ്രാപിച്ചു.കാറ്റും കോളും തുടങ്ങി.

മഴ കനത്തു.വേരറ്റ് വീണ മരക്കാരണവര്‍ക്ക് പ്രകൃതിയുടെ തീര്‍ത്ഥാഭിഷേകം.കുട ചൂടിനിന്ന ചേട്ടനും ചേച്ചിമാരും ദാസന്‍ ചേട്ടന്റെ കടയുടെ വരാന്തയിലേക്ക് കയറി നിന്നു.

മഴ തോരുമ്പോള്‍ തറവാട്ടിലക്ക് വന്നിട്ട് പോകാവൂ എന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാന്‍ നടന്നു.ചെറുകുടയും ചൂടി മഴ രസിച്ച് മകള്‍ മുന്‍പേ നടന്നു , ഓരോരോ സംശയങ്ങളും ചോദിച്ച് .

“അച്ഛന്റെ അപ്പുപ്പന്‍ നട്ടതല്ലേ ഈ മരം. അപ്പുപ്പന്മാരൊക്കെ മരിച്ചു.മരവും മരിച്ചു. മരിച്ച് വീണ മരമുത്തശ്ശന് മക്കളില്ലേ? കുഞ്ഞുമക്കളില്ലേ?”

“ഉണ്ടല്ലോ മോളേ, നമ്മളൊക്കെ ആ മര മുത്തച്ഛന്റെ മക്കളാണല്ലോ.പിന്നെ , ചില്ലകളില്‍ കൂട് വെച്ച് പാര്‍ത്തിരുന്ന കിളികളും.”

ഒരു ഫോണ്‍ കോള്‍ വന്നു. കീശയില്‍ നിന്നും ഫോണെടുത്തു. വല്യേട്ടന്‍ വിളിക്കുന്നു.

“ദിനേശാ, നീയിങ്ങോട്ടൊന്ന് വരൂ.വന്നിട്ട് പറയാം.”

മാനത്ത് പടിഞ്ഞാറ് നിന്നും കാറ് വെച്ച് കേറുന്നുണ്ട്. മഴ ഇനിയും തകര്‍ത്ത് പെയ്യും.

കുട നിവര്‍ത്തി ഞാന്‍ തിരിച്ച് നടന്നു.

1

കഥ

 

പറയാതെ പോകുന്നവര്‍

എം.എന്‍.സന്തോഷ്

“ നീയിങ്ങനെ നൊണ കാച്ചാന്നാച്ചാ , ഗോപാലകൃഷ്ണാ നെന്റെ പത്രം എഴുതി വിടുന്നതൊക്ക ഇതിലും വല്യ നൊണയായിരിക്കോല്ലാടാ ?

മുല്ലപ്പൂമൊട്ടുപോലുള്ള വെപ്പ് പല്ല് കാട്ടി തൊണ്ണൂറ്റിമൂന്ന് കഴിഞ്ഞ പന്മാവതി അമ്മ ചിരിച്ചു.

കേട്ട് നിന്നവര്‍ ആ ചിരി കണ്ട് ചിരിച്ചു.

നാട്ടുകാര്‍ക്ക് പപ്പേമ്മയാണ് . നാട്ടിലെ കാര്യസ്ഥ.പ്രായാധിക്യം മറന്ന് എവിടെയും എത്തും.

“ രവി ബൈക്കോടിച്ച് പോകുന്നത് കണ്ടൂന്ന് പറഞ്ഞാ എങ്ങനെ നേരാവാ ഗോപാലകൃഷ്ണാ? അവന്റെ ബൈക്കല്ലേ ഇവിടെ ഉരിക്കണത്.കണ്ടോ നീയത്?”

ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ അപ്പോഴാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത്.ബൈക്ക് സ്റ്റാന്റിലിരിക്കുന്നുണ്ട്.

കണ്ടത് നേരാന്ന് ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍ പറഞ്ഞു.” വെളുപ്പിന് പത്രം കൊണ്ട് വരുമ്പോ ശ്രീ തിയേറ്റിന് മുന്നില് പുല്ലംകുളം ജംങ്‍ഷനീന്ന് പടിഞ്ഞാറോട്ട് വണ്ടിയോടിച്ച് രവിയേട്ടന്‍. ഞാന്‍ കണ്ടതാ പറഞ്ഞത്. ആ നേരത്ത് മുന്‍പും കണ്ടിട്ടുണ്ട്.”

“ ചെറുവല്യാകുളങ്ങര ക്ഷേത്രത്തില് തൊഴണ കണ്ടുന്നാ ശ്രീക്കുട്ടി പറഞ്ഞത്. പപ്പേമ്മ പറഞ്ഞു.

“അത് ചെലപ്പ സത്യാവും. തൊഴുതിട്ടാ രവി ദെവസോം ബസ്സീ കേറാ.അല്ലേ ഗീതേ ?”

ഗീതയും ശരി വെച്ചു. "ഷട്ടില് കളിക്കാന്‍ പോകും പാര്‍ക്കില് . അത് മുടക്കാറില്ല. വന്ന് കാപ്പി കുടിച്ച് , കുളി കഴിഞ്ഞേ പോകു. അതാ ശീലം . ഇതിപ്പോ , പറയ് ക പോലും ചെയ്യാതെ ....

രവിയേട്ടന്‍ ഇന്നെന്താ പതിവില്ലാതെ ഒരു പോക്ക് ? “

ഡൈനിങ്ങ് ടേബിളില്‍ ചില്ല് ഗ്ളാസ്സില്‍ കാപ്പിയിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ , അതവിടെയിരിക്കട്ടെ; അവന്‍ വന്നിട്ട് കഴിച്ചോളുമെന്ന് പപ്പേമ്മ പറഞ്ഞു.

മേശമേല്‍ പുസ്തകം തുറന്ന് വെച്ച് കസേരയില്‍ ചാരിയിരുന്ന് വര്‍ത്തമാനം കേട്ട് കൊണ്ടിരുന്ന നിമിഷമോളെ ഗീത വഴക്ക് പറഞ്ഞു.

“ മോളെ , ചേച്ചീടെ റൂമില് പോയിരുന്ന പഠിക്ക് . ഇന്ന് ഓണപരീക്ഷ തൊടങ്ങാന്ന് മറന്നോ നീ?”

പപ്പേമ്മ ചിരിച്ചു. “ പിന്നേ , ഇവള് ഐ.എ.എസ് പരീക്ഷ എഴുതാന്‍ പോവേല്ലേ! എഴുതണം . മോള് പഠിച്ച് കളക് ടറാകണം . ഗീതക്കറിയാല്ലോ , ജഗന്നാഥന്റെ മോള് കളക് ടറാ . കൊല്ലത്ത്".

നിമിഷമോള്‍ പുസ്തകമെടുത്ത് പോയി.

ഗേറ്റിന് പുറത്ത് ഒരു ബൈക്ക് വന്നു.ബൈക്ക് സ്റ്റാന്റില്‍ വെച്ച് ആള്‍ അകത്തേക്ക്.

“രവിയേട്ടന്‍ പോയോ ചേച്ചീ? “ അയാള്‍ ഗീതയോട് ചോദിച്ചു.

രവിയേട്ടന്റെ സുഹൃത്ത് എസ്.ഐ.മനോജ്കുമാര്‍.

“ രവിയേട്ടന്‍ ഇന്ന് തിരുവനന്തപുരത്ത് പോകുന്ന കാര്യം പറഞ്ഞിരുന്നു. എന്റെ ഒരു പേപ്പറും കൊണ്ടുപോകാമെന്നേറ്റിരുന്നു. സെക്രട്ടറിയേറ്റില് കൊടുക്കാന്‍.”

ഞങ്ങളൊക്കെ കാത്തിരിക്കാ കുട്ട്യേന്ന് പപ്പേമ്മ മനോജിനോട് പറഞ്ഞു.

“ ഗീതേം , മക്കളും ഉണരും മുമ്പെ , വാതിലും പൂട്ടി ദിവസോം പോകും . പാര്‍ക്കിലേക്ക് കളിക്കാന്‍.

ഇന്നിപ്പോ പാര്‍ക്കിലേക്കാണോ , തിരുവനന്തപുരത്തേക്കാണോ ? എങ്ങോട്ടാ പോയേന്ന് ആര്‍ക്കാ അറിയാ?”

പപ്പേമ്മ എല്ലാവരോടുമായി ഒരാഗ്രഹം പറഞ്ഞു. തിരുവനന്തപുരത്ത് പോകണം എന്ന് ഒരു കൊതി.

“ എത്ര കാലമായി ജഗന്നാഥനോടും , രാധാമണിയോടും പറേന്നു. അവര്‍ക്ക് മനസ്സ് വരണില്ല എന്നെ കൊ​ണ്ടോവാന്‍. പന്മനാഭസ്വാമിക്ഷേത്രത്തില്‍ തൊഴണം , കൊച്ചു മക്കളെ കാണണം.

അവരോടൊപ്പം കൊറച്ച് കാലം നിക്കണം.ഒരാഗ്രഹാ ത്.”

പത്ര വായനയിലായിരുന്ന രാമചന്ദ്രന്‍ പിള്ളമാഷത് കേട്ട് കുലുങ്ങി ചിരിച്ചു.പപ്പേമ്മയുടെ അതേ പ്രായം. കണ്ണട വേണ്ടാതുള്ള സൂക്ഷ്മ വായന. പത്രത്തില്‍ നിന്ന് മുഖമുയര്‍ത്താതെ എല്ലാവരും കേള്‍ക്കാനായി പറഞ്ഞു.

“ കേട്ടില്ലേ , പപ്പേമ്മയുടെ ആഗ്രഹം! ഇന്റര്‍സിറ്റി കേറി തിരുവന്തൂരത്ത് പോണംന്ന്. ....ഹ..ഹ...ഹ...” വായില്‍ പല്ല് രണ്ടേയുള്ളു പിള്ളമാഷിന്.‌

“സമയമാവുമ്പോ നിന്റെ ജഗന്നാഥന്‍ വന്ന് കൊണ്ട് പൊക്കോളും ,എന്റെ പന്മാവതിയമ്മേ!”

ഗോപാലകൃഷ്ണന്റെ ഇരുചക്രത്തിനടുത്ത് നിന്ന് പത്രം വായിച്ചിരുന്ന പീറ്റര്‍ വര്‍ഗ്ഗീസ് മനോജിനെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു. വാര്‍ഡ് കൗണ്‍സിലര്‍ രമേശും വണ്ടിയോടിച്ചെത്തി.

“പീറ്ററേട്ടാ, നമ്മുടെ ദിവ്യമോള്‍ടെ ഹാര്‍ട്ട് സര്‍ജറിടെ കാര്യത്തിന് പണപ്പിരിവാണ്.രവിയേട്ടനൊരുമിച്ച് ഇന്നിറങ്ങണം. എന്താണ് ശരിക്കും നടന്നത്?”

“ ഒരു ഗെയിം തീര്‍ന്നില്ല രമേശേ, കളി നിര്‍ത്തി , ഞാന്‍ പോവ്വാ എന്ന് രവിയേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.എല്ലാവരും ഹായ് പറഞ്ഞു. ഒറ്റ പോക്കാ.”

“ എന്നാലും പെട്ടെന്നൊരു പോക്ക്. എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടി കിട്ടുന്നില്ല. “ മനോജ് ഉത്കണ്ഠാകുലനായി.

പപ്പേമ്മ പുറത്തേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പിന്നെയും നാട്ട്കാര് വരണണ്ട് .രവിയെ തിരക്കി.

പപ്പേമ്മ സാവധാനം എഴുന്നേറ്റു.

“ ഗീതേ , ആ കാപ്പി ചൂടാറും മുമ്പ് ഇങ്ങെടുക്ക്. ഞാന്‍ കുടിക്കട്ടെ. രവിയെപ്പഴാ വരികാന്ന് എങ്ങനാ അറിയാ?”

പപ്പേമ്മ ഗീതയുടെ കൈയില്‍ നിന്നും കാപ്പി വാങ്ങി കഴിച്ചു.

പപ്പേമ്മ പുറം കാഴ്ച്ചകള്‍ ഒന്നു് കൂടി കണ്ടു. പിളളസാര്‍ പത്രം വായിക്കുന്നത് നോക്കി ചെറുതായി ചിരിച്ചു.

“മോളേ, ഗീതേ മെത്തപ്പായില്ലേ. ഒന്നെടുക്ക്. കിടക്കട്ടെ.”

ഗീത മെത്തപ്പായ കൊണ്ട് വന്ന് വിരിച്ച് കൊടുത്തു.വാക്കര്‍ ഗീതയെ ഏല്‍പ്പിച്ച് പപ്പേമ്മ കിടന്നു.

കണ്ണടക്കും മുന്‍പ് പറഞ്ഞു.

“ രവി വരുമ്പോ വിളിക്കണം.”

കഥ

കടല്‍തീരത്ത്

എം.എന്‍.സന്തോഷ്

തിരമാലകള്‍ നൃത്തം ചെയ്യുന്നതായി ശാന്ത ടീച്ചര്‍ സങ്കല്‍പ്പിച്ചു.കടലലകളുടെ നൃത്തം ടീച്ചര്‍ ശരിക്കും ആസ്വദിച്ചു.താളം മുറുകുകയാണ്. നര്‍ത്തകിമാര്‍ തീരത്ത് നമിച്ച് തന്റെ കാലുകളെ സ്പര്‍ശിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്. തിരകള്‍ പരന്ന് ആഞ്ഞ് കയറി വരുന്നുണ്ട്.കാലില്‍ തൊടാനുള്ള തിരകളുടെ ശ്രമം വിഫലമാകുകയാണ്.

‍ബീച്ചിലേക്കാണ് യാത്രയെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍‌ ടീച്ചറിന് ഉത്സാഹമായിരുന്നു.ദീര്‍ഘകാലത്തെ അകല്‍ച്ചക്ക് ശേഷം ഒരു സുഹൃത്തിനെ കാണുവാന്‍ പോകുന്ന സന്തോഷം.പണ്ട് സ്ക്കൂളിലായിരുന്നപ്പോള്‍ കുട്ടികളെ ടൂര്‍ കൊണ്ട് പോയിരുന്ന കാലമാണ് ടീച്ചറപ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തത്.ഇപ്പോള്‍ അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയുടെ സ്ഥാനത്ത് താനാണ്.വയോധികയായ കുട്ടി!സ്ഥാപനത്തിന്റെ ചുമതലയുള്ള മദറും , സിസ്റ്റര്‍മാരുമാണ് ബീച്ച് യാത്രക്ക് നേതൃത്വം വഹിക്കുന്നത്.

പുതുവത്സരം ആഘോഷിക്കാനെത്തിയവരുടെ തിരക്കാണ് തീരത്ത്. തിരമാലകള്‍ ആഞ്ഞടിക്കുന്നത് കൂസാക്കാതെ കുട്ടികള്‍ പോലും കടലില്‍ കുളിക്കുന്നുണ്ട്.തിരമാലകളെ തരണം ചെയ്ത് രണ്ട് ആളുകള്‍ നീന്തിപോകുന്നത് കാഴ്ച ടീച്ചറെ അമ്പരപ്പിച്ചു.

“സിസ്റ്ററേ അത് കണ്ടോ ?”

“നീന്താനറിയുന്നവരായിരിക്കും ടീച്ചറേ അവര്‍” സിസ്റ്റര്‍ സ്റ്റെല്ലക്കും അവരുടെ പോക്കില്‍ അപകടം തോന്നാതിരുന്നില്ല.കരയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന അവരുടെ ഉറ്റവര്‍ അവരെ തിരികെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്.

“കടല് എത്ര കണ്ടാലും മതിയാവില്ല അല്ലേ സിസ്റ്ററേ ?”

ടീച്ചറിരിക്കുന്ന വീല്‍ചെയറിിനരുകില്‍ മണലിലിരുന്ന് സിസ്റ്റര്‍ കടലിന്റെ മനോഹാരിത ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു.വൃദ്ധസദനത്തില്‍ ടീച്ചറുടെ ആത്മമിത്രമാണ് സിസ്റ്റര്‍.സങ്കടങ്ങളും , സന്തോഷങ്ങളും പങ്ക് വെക്കുന്നത് സിസ്റ്ററിനോട് മാത്രം.കേള്‍ക്കാനുള്ള ഒരു മനസ്സുണ്ട് സിസ്റ്ററിന്.

ഈ തീരദേശഗ്രാമത്തില്‍ ജനിച്ച് വളര്‍ന്ന കഥകള്‍ ടീച്ചര്‍ വിവരിച്ചത് സിസ്റ്റര്‍ കൗതുകത്തോടെ കേട്ടിരുന്നു.പത്തെഴുപത് വര്‍ഷം മുമ്പത്തെ കഥകള്‍. കാറ്റും ,കടലും അത് മൂളിക്കേട്ടു!

അക്കരെനിന്നും കടത്ത് വഞ്ചിയില്‍ പുഴ കടന്നാണ് കടല് കാണാന്‍ വന്നിരുന്നത്.മീന്‍ പിടുത്തക്കാരുടെ തോണികളായിരുന്നു തീരത്ത് നിരനിരന്ന്. അന്ന് തീരത്ത് കരിങ്കല്‍ ചിറ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.കിഴക്കന്‍ മലകളെ പിളര്‍ത്തി കരിങ്കല്ലുകളാക്കി ലോറിയിലേറ്റി വന്ന് തീരത്ത് ചിറ പണിതിട്ടും കടലിനെ തോല്‍പ്പിക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല.കോള് പിടിച്ചാല്‍ കടല്‍ കരിങ്കല്‍ ചിറ ഭേദിച്ചും കരയിലേക്ക് കയറും.മണല് കവര്‍ന്ന് കൊണ്ട് പോകും. തീരം നിര്‍മ്മിച്ച് തരികയും ചെയ്യും.കടലമ്മേടെ കുസൃതികള്.

സൂര്യബിംബം ചുവന്ന് തുടുത്തിരിക്കുന്നു, തീയണഞ്ഞ ആലയില്‍ കിടക്കുന്ന ലോഹം പോലെ.വര്‍ണ്ണപ്പകിട്ടാര്‍ന്ന ആകാശം. ഒരു തിര ഇളകി മറിഞ്ഞ് പരന്നൊഴുകി ടീച്ചറുടെ പാദങ്ങളില്‍ തലോടിയിട്ട് പിന്‍വാങ്ങിയപ്പോള്‍ ടീച്ചറോര്‍ത്തു. ഭര്‍ത്താവിന്റെ ചിതാഭസ്മം കടലിലൊഴുക്കാന്‍ വന്ന ആ ദിവസത്തപ്പറ്റി. അച്ഛന്റെ കൈപിടിച്ച് കടലുകാണാന്‍ വന്ന പുത്രന്റെ കൈകളപ്പോള്‍ അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചിരുന്നത് ഒരു പിടി ചാരം .അതവന്‍ കടലിലേക്ക് കുടഞ്ഞിട്ടു.സങ്കടത്തിന്റെ ആ പ്രളയകാലത്ത് നടുക്കടലിലെന്നപോലെ തീരത്ത് കണ്ണീര്‍ മഴ നനഞ്ഞ് തിരകള്‍ക്കിടയില്‍ അവര്‍ നിന്നു.

ഞാന്‍ പിന്നെയും ഈ തീരത്ത് വന്നിട്ടുണ്ട്. കടല്‍ ജലത്തില്‍ നനഞ്ഞ് നിന്ന് കൊണ്ട് രാജുവേട്ടനോട് സംസാരിക്കും.സങ്കടങ്ങള്‍ പറയും, സന്തോഷങ്ങള്‍ കൈമാറും. അപ്പോള്‍ കാറ്റില്ല.കടല്‍ അലയിളക്കില്ല.ഞങ്ങള്‍ക്ക് മാത്രമായി , കടലമ്മ ഈ തീരത്ത് ഒരു വിജനത തീര്‍ക്കും.സിസ്റ്ററത് വിശ്വസിക്കില്ല.അനുഭവിച്ചാലേ മനസ്സിലാകു....

അസ്തമയം കാണാനെത്തിയവരെ നിരാശരാക്കിക്കൊണ്ട് സൂര്യനെ കാര്‍മേഘം മറച്ചു.തിരകള്‍ രൗദ്രമായി.കടല്‍കാക്കകള്‍ കരയിലേക്ക് ചേക്കേറി. തീരത്ത് തെങ്ങിന്‍ തലപ്പുകളില്‍ കാക്കകള്‍ കൂടണയുന്ന കോലാഹലം.

ശാന്ത ടീച്ചര്‍ വീല്‍ചെയര്‍ മുന്നോട്ട് ഓടിച്ചു. തിരമാലകള്‍ ടീച്ചറെ ആലിംഗനചെയ്ത് വരവേറ്റു.

സിസ്റ്റര്‍ സ്റ്റെല്ല എഴുന്നേറ്റു.മുന്നോട്ട് പോകല്ലേയെന്ന് ടീച്ചറെ വിലക്കി.വലിയ തിരയെങ്ങാനും വന്നാല്‍ വലിച്ച് കൊണ്ട് പോകുമെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.

“സിസ്റ്ററേ , ഇത്രയും നേരം തിരകള്‍ എന്നെ വന്ന് തൊട്ടു. ഇനി ഞാന്‍ തിരകളെ ചെന്ന് ഒന്ന് തൊടട്ടെ. തിരകളുടെ കൂടാരത്തില്‍ കയറിയിരുന്ന് ഞാനല്‍പ്പനേരം രാജുവേട്ടനോട് സല്ലപിക്കട്ടെ.”

തിരകള്‍ ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി കരയിലേക്ക് കയറി വരികയാണ് ടീച്ചര്‍ക്ക് കൂടാരം തീര്‍ക്കാനെന്നോണം.ടീച്ചര്‍ എന്തു് ഭാവിച്ചാണ് കടലിനോട് കളിക്കുന്നതെന്നോര്‍ത്ത് സിസ്റ്റര്‍ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു.സിസ്റ്ററുടെ കരച്ചില്‍ തിരകള്‍ മുക്കികളഞ്ഞു.തീരം വിജനമായിരിക്കുന്നു. വൃദ്ധസദനത്തില്‍ നിന്നും ഞങ്ങളെയും കൊണ്ട് വന്ന വണ്ടി പോലും പോയിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

-------------------------------------

എന്റെ സ്ക്കൂള്‍ ഡയറി

യാത്രാമൊഴി

പ്രകീര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നത് രണ്ട് സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലാണ്. മരണാനന്തരം അനുശോചന പ്രസംഗങ്ങളില്‍....ഉദ്യോഗത്തില്‍ നിന്നും വിരമിക്കുന്ന യാത്രയയപ്പ് പ്രസംഗങ്ങളില്‍....സദ്ഗുണങ്ങളും , പ്രവര്‍ത്തികളും അനുമോദിക്കപ്പെടുകയും, അംഗീകരിക്കപ്പടുകയും ചെയ്യുന്നതപ്പോള്‍ മാത്രമാണ് . വനോളം വാഴ്ത്തും, പുകഴ്ത്തും, തീരാനഷ്ടമെന്നും പറയും, മേല്‍പ്പറഞ്ഞ രണ്ട് അവസരങ്ങളിലും ! അതാണ് നമ്മുടെ ഒരു രീതി.

ഇരുപത്തിയെട്ട് വര്‍ഷം അധ്യാപനം എന്ന മഹോന്നത കര്‍മ്മം യഥാവിധി നിര്‍വഹിച്ചു.. യാത്രയയപ്പും , പ്രസംഗവും വേണ്ടന്ന് സഹപ്രവര്‍ത്തകരോട് സ്നേഹപൂര്‍വ്വം അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ അവര്‍ അംഗീകരിച്ചു.

2017 മാര്‍ച്ച് 31 . രണ്ട് വര്‍ഷം പ്രധാന അധ്യാപകനായും പ്രവര്‍ത്തിച്ച് വിടപറയുന്ന ദിവസം. സ്ക്കൂള്‍ ഓഫിസില്‍ പ്രധാന അധ്യാപകന്റെ കസേരയില്‍ എന്റെ അവസാനത്തെ നിമിഷങ്ങള്‍.മുന്‍ അധ്യാപകര്‍, രക്ഷിതാക്കള്‍, കുട്ടികള്‍ അങ്ങനെ ചിലര്‍ ആശംസകളും , നന്ദി വാക്കുകളും പറഞ്ഞ് പിരിയുന്നു.മാനേജ്മെന്റ് നല്‍കുന്ന " സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ യാത്രയയപ്പ് " വേദിയിലേക്ക് കടന്നുചെല്ലാനുള്ള വെമ്പലോടെയാണിരിക്കുന്നത്. ( ആ ചടങ്ങ് ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റില്ല. അതൊരു പൊതു ചടങ്ങാണ്.)

അപ്പോഴാണ് ആ അധ്യാപിക കടന്നു വന്നത്. "ആശംസകള്‍" നേര്‍ന്നു. ആശംസാ പ്രസംഗത്തിലെ അവസാന വാക്കുകള്‍ ഇങ്ങനെ.

“ ഇന്ന് കൂടി സഹിച്ചാല്‍ മതിയല്ലോ! “

'അവരുടെ ഒരു അവധി നിരസിച്ചതിനുള്ള പ്രശംസ!

നോ , താങ്ക്സ് പറഞ്ഞില്ല . സ്നേഹപൂര്‍വ്വം തന്നതല്ലേ , അതും സ്വീകരിച്ചു.

മേശപ്പുറത്ത് ഒരു ആശംസ കാര്‍ഡ് ചില്ലിട്ടത് ഇരിപ്പുണ്ട് . 8 C യിലെ ജിഷ്ണു എന്ന കുട്ടി സമ്മാനിച്ചത്. ഞനാ കാര്‍ഡ് എടുത്തു. അതിലെ ലിഖിതം ഒരിക്കല്‍ കൂടി വായിച്ചു.

Dear teacher,

You rally inspire me

It' s your unique

guidance and methods

that urges me to excell

in all that I do .

Thanks

ചില്ലിട്ട ആശംസ കാര്‍ഡും , ചില്ലിടാത്ത ആശംസ കാര്‍ഡും ഞാനെടുത്തു. എന്റെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്ത് വെച്ചിരിക്കുന്നു.